"ما هیچ، ما نگاه"

با ذوق و شوق از این میگفت که وقتی باهم هستیم کلیییی حرف داریم برای گفتن. اصلا خیلی هاش هم چرت و پرته ها  خانم رستمی! ولی بازم خوش میگذره! و چشماش پر از عشق بود.
گفتم نشونه خوبیه! یکی از نشونه هایی که قبل از ازدواج و در دوران آشنایی باید چک کنیم اینه که ساعت ها حرف داشته باشید برای هم. اصلا محتوا مهم نیست! باید بتونید ساعت ها حرف بزنید و حتی وقتی میای خونه، شروع کنی به صحبت تلفنی و ببینی که بازم حرف داری برای گفتن، حتی حرف های به قول شما چرت و پرت! نه مثل رابطه هایی که به زور بخوای تلاش کنی برای پیدا کردن موضوعی برای صحبت...

بعد از رفتنش به این فکر کردم که بعد از عمیق شدن رابطه اما، نباید همین انتظارو داشته باشی

وقتی دوستی عمیق میشه، دیگه خیلی وقت ها دوست داری گاهی فقط بشینی کنارش و آهنگی گوش بدی، کلام مختصری و شاید دیدن فیلمی فوق العاده و  یا اصلا هیچ کاری! اما خیلی هم خوش بگذره.

یا گاهی درباره موضوعی که درگیرت کرده از نظر فکری، در حد چند جمله بگی و اون هم فقط با دوتا جمله چیزی بگه که می فهمی فهمیده...

و یک دفعه آروم میشی حسابی

نه فقط همسر، که دوستی، خواهری و یا پدری...

دیگه سکوت هم زیباست و چه بسا عاشقانه تر از همه دوستت دارم ها

جنس دوران نامزدی از "هیجان" هست و جنس دوران عمیق شدن رابطه "شور"

البته گاهی هم حرف همو نمی فهمید و اشکالی هم نداره! ما قسمتی از  حال خوبمون را در خلوت با خودمون میتونیم به دست بیاریم و این یعنی فردیت. قرار نیست ما در هم حل بشیم،

اتفاقا این یعنی رابطه رشد یافته

رابطه سالم یعنی دو روح در دو بدن،

نه مثل انتظاری کودکانه مبنی بر یک روح بودن در دو بدن.

هرچند باید از کودکی عبور کرد تا به بلوغ رسید

گاهی هم در عین بزرگسالی دلت برای هیجان های کودکانه تنگ میشه! اینم خوبه و اصلا لازم
ولی اون چیزی که مهمه اینه که بدونیم رابطه ترکیبی هست از: عشق، هیجان، روزمرگی، شور، دعوا، سکوت، خلوت و ...

الان که داری می خونی، حتما میگی: من که حسابی گیج شدم! از کجا بفهمم در جای درست هستم؟

اگر مدت هاست فقط در یکی از اینها موندی، به رابطه ات فکر کن.

 

(پ.ن: ما هیچ، ما نگاه؛ نام دفتری از مجموعه شعرهای سهراب جان سپهری است)