"درس دریافتن درِ دُرست"

امروز رفتم دیدن مادربزرگم که "مادر" صداشون می کنیم. به خاطر بیماری و ناتوانی، روزی یکی از فرزندانشون پیششون هستند و ازشون مراقب می کنند. ایشون گوش هاشون خیلی ضعیف شده و گویا سمعکشون هم خراب بود و در نتیجه نمی شنیدند که من و شوهر عمه چی میگیم ولی بسیار اصرار داشتند که بدونند که الان خونه ما کجاست. با صدای بسیار بلند گفتم. نشنیدند. گفتند:  «مادر، من که نمی شنوم که چی میگی» . بلند شدم دقیقا کنار گوششون ،چندین بار تقریبا داد زدم، که فکر می کنم کل همسایه های مادر فهمیدن ما کجا زندگی می کنیم ولی ایشون نه. با ناراحتی گفتند: «من که نشنیدم». شوهر عمه هم هرچی تلاش کردند، فایده نداشت. بعد پرسیدند عمه کو؟ گفتیم آشپزخونه ولی بازم نشنیدند. چند دقیقه بعد عمه اومدند و پیش مادر نشستند. مادر گفت کجا بودی؟ عمه با آرامش و با صدایی که تقریبا میشد گفت صامت و به لب خوانی نزدیک بود، گفتند آشپزخونه. مادر پرسیدند چکار می کنی؟ عمه توضیح داد که کتلت درست می کنم. مادر گفتند: «خوبه مادر دستت درد نکنه. کی وقت شامه»؟ عمه گفتند :«دوساعت دیگه» و مادر کاملا متوجه و آرام شدند. منو شوهر عمه همدیگه رو نگاه کردیم و بعد گفتیم آفرین چه خوب با مادر صحبت می کنید و متوجه میشن. عمه گفتند: «آره لازم نیست انقدر داد بزنی، اینطوری بهتر میفهمن». وقتی کسی  یکی از اعضاش کم کارکرد میشه، با تمرکز بر عضوی دیگه، میتونی راهی بهتر پیدا کنی. راه شنیدن که حتما گوش نیست، چشم هم هست

یاد اون دختر خانم درونگرا افتادم که چندروز پیش درباره ش صحبت کردم(اینجا) و فکر کردم برای ارتباط برقرار کردن با آدم ها، لازم نیست حتما  از شیوه های معمول استفاده کرد، اگر راهشو پیدا کنی، با کمترین انرژی، بیشترین بازدهی را خواهی داشت. درست مثل بچه درونگرایی که وقتی میشینی کنارش و باهاش نقاشی میکشی به جای حرف و قصه، خیلی بیشتر باهات ارتباط برقرار می کنه.

یاد اون بیت سعدی نازنین افتادم که:

زبان در کش ار عقل داری و هوش

چو سعدی سخن گوی ورنه خموش

به نظرم نه فقط در ارتباط با آدم ها، در خیلی از مسائل زندگی، هرچقدر تلاش کنیم، اگر از درِ دُرست وارد نشیم،  نتیجه مطلوبی نمی گیریم.