"اصل بقای توجه: توجه از بین نمیره، بلکه از چیزی به چیز دیگه منتقل میشه"

قبل از اینکه پای ماهی های عزیز به خونه ما باز بشه، جناب همسر کلی گل و گیاه داشت (و هنوز هم داره) که زمان زیادی از وقتشو برای رسیدگی به اونها می گذاشت. اما میشه گفت یه جورایی آکواریوم ما هووی گل و گیاه ها شد

مامانم که از قدیم الایام پرورنده گل و گیاه بود برای خونه تکونی امسال اومدند خونه ما و کمک کردند به جابجایی و درمان گل ها!

این موضوع باعث شد به این فکر کنم که ارتباط های ما با آدم ها هم مثل همین گل و گیاه می مونه! فرقی نمی کنه ارتباط با همسر، فرزند و یا دوست و فامیل! واقعا «رابطه» مثل یه گیاهی می مونه که نیاز به توجه داره!  حالا مثلا رابطه با همسر از اون گیاه هاست که «توجه هر روزه» می خواد، فرزند متناسب با سن و سالش یه نوع توجه، اقوام و دوستان هم شاید از نوع گل هایی باشند که هر چند روز یه بار نور و آب و کود بخوان! ولی در هر صورت می خوان!

هر بی توجهی باعث پلاسیده شدن و آسیب رابطه میشه! نمیشه به جای اینکه روزی نیم لیتر پای گلدونت آب بریزی، یه ماه بهش آب ندی و یه دفعه سر ماه 15 لیتر آب بریزی پاش!

اولش «کم توجه» میشیم! یواش یواش «بی توجه»! به جایی میرسیم که اهمیتشو برامون از دست میده! بعد برامون بی ارزش میشه و یه روز نسبت به اون رابطه کاملا بی تفاوت و بی علاقه میشیم و به جایی می رسیم که حتی دیگران هم متوجه میشن که این رابطه تمام شده. همین جاست که نگاه آدمها بدنبال شروعی تازه میره و رابطه ای تازه! اما متاسفانه تازه صاحب گلدون از خودش می پرسه چی شد که اینطوری شد؟!

دارم فکر می کنم شاید بهتر باشه گل و گیاه دور و برمون در حدی باشه که بتونیم براشون وقت بگذاریم. الکی گل و گیاه زیاد نکنیم ولی به همونایی که هستند «به اندازه» توجه کنیم. به نظرم یه «رابطه تکونی» هم این روزها واجبه در کنار خونه تکونی ها: خیلی از رابطه هایی که بی جهت ذهن و زمان ما را هرز میدهند و یا رابطه های خوبی که مدت هاست خاک روی اون نشسته و باید مجددا مورد ارزیابی قرا بگیرند. چون در سال جدید که 24 ساعت شبانه روز نمیشه 48 ساعت! به میزانی که برای فلانی وقت میگذارم، از وقت فلانی می دزدم! درسته؟