" ماهی بداخلاق مجبوره تنها باشه!"

ما دو تا ماهی فایتر داریم که جدای از آکواریوم مان و در تنگ هایی جداگانه قرارشون دادیم. ویژگی فایترها اینه که نمی تونند با خودشون بسازند و بسیار سلطه طلب هستند و می خوان قلمرو فضایی فقط برای خودشون باشه و وقتی فایتر دیگه ای پیششون قرار داده میشه باهم دعواشون میشه در نتیجه باید جداگانه نگهداری کنیم ازشون. دیروز داشتم به باله های زیباشون و رنگ خیره کننده اش نگاه می کردم و فکر می کردم که چرا ماهی به این زیبایی تنهاست؟ 
یاد آدم هایی افتادم که همه روابط اجتماعی و عاطفی شونو به راحتی از دست میدن چون اخلاق خوبی ندارند، دائما دیگرانو کنترل می کنند، تحقیر دیگران جزء برنامه های اصلی شونه، خسیس هستند و کلیییی حسابگر، با دوستان رابطه خوبی ندارن، با خواهر برادراشون قهرن و تنهای تنها و به دور از روابط اجتماعی گذر عمر می کنند! وقتی هم که پیش کسی میرن از عالم و آدم شکوه و شکایت دارند که همه بی معرفتند و هیچ کس به فکر کسی نیست و بچه ها و نوه ها هم که انگار نه انگار!

من فکر می کنم چیزی که باعث میشه افراد دور آدم جمع بشن و نگذارن تنها بمونی نه بچه اس و نه همسر و نه هیچ کس دیگه: بچه که بودم یه حاج خانم کوکب در همسایگی ما بود که فرزندی نداشت ولی کل محله و دوست و فامیل روز و شب دور و برشون بودند بس که خودش و همسرش مهربون و خوش اخلاق بودن و با  نیکی و روی خوش هوای همه رو داشتند و متقابلا بقیه هم هوای اونها رو. الان هم که نزدیک نود سال دارند شبانه روز خانم ها میرن خونه شون و همه کارهاشو میکنن و توی همه مراسم شادی اولین کارت دعوت دم خونه اونها برده میشه! 
پس  ماهی فایتر زیبای من! بهتره به جای اینکه دنبال مقصر بگردی، اخلاقتو نیکو کنی که تنها نمانی

" همه پولدارها دزدند!"

امان از این بحثای تلگرامی! چند روز پیش در یکی از گروه های تلگرامی یکی از دوستانم مطلبی گذاشته بود که منجر به بحث و مجادله شد. دوست مورد نظر در پی اثبات گفته هایش از خانواده اش مثال زد که همه ما در جریان بودیم که از خانواده ای مرفه و در عین حال مذهبی هستند.  در حاشیه این گفتگو در گروهی خصوصی تر چندتا از همان دوستان شروع کردند به تحلیل گفتگوی آن دو نفر و در کمال تعجب و ناباوری، همه شان آن دوست مرفه مذهبی را متهم کرده و گفتند "حالا فکر می کنه هنر می کنند به آدم ها کمک مالی می کنند از دهن یکی دیگه در میارن و به یکی دیگه کمک می کنند"!  خیلی عجیب بود برای من! همه ما از نزدیک خانواده این دوست را میشناختیم  و حداقل من یادمه که پدری تلاشگر و هوشمند داشت که با پشتکار و هوش فوق العاده اش به مواهبی دست پیدا کرده بودند. ولی خیلی جالبه که من بارها و بارها دیدم که از نظر اکثر غریب به اتفاق آدم ها هرکس که پولداره حتما پدرش دزد بوده و کلا امکان نداره کسی بدون خوردن مال حروم پولدار شده باشه! در صورتیکه خیلی از ما و یا حداقل خود من بارها و بارها دیدم آدم هایی رو که  بسیار خلاق و خوش فکر بوده و با پشتکار فراوان و یا تحصیل در زمینه ای خاص پولدار شده اند.  یاد مطلبی افتادم از کتاب "قانون توانگری" کاترین پاندر درباره "خصومت یا انتقاد و نامهربانی درباره ی توانگران". برای بررسی خودتون همین جا یک سوال خیلی مهم از خودتون بپرسید و یا تجربیاتتون رو مرور کنید: وقتی کسی به آرزوهاش میرسه، چه احساسی به شما دست میده و چه واکنشی از خودتون نشون میدید؟ آیا به راستی تاب تحملش را دارید یا مثلا می گید " نمی دونم این آدم بی عرضه چه طوری پولدار شد ؟! یا نمی دونم این بیسواد چه طوری رفت بهترین رشته ی دانشگاه؟! یا نمی دونم چرا این بیریخت، همسری به این خوبی گیرش اومد؟!! و چیزی تو همین مایه ها...

در اون کتاب صحبت از این بود که وقتی ما موهبتی را مورد انتقاد قرار میدیم ، اون موهبت از ما فاصله می گیره یعنی باید مراقب حرف زدن و فکر کردنمون باشیم. در این رابطه قانونی هم در سیستم آرزوها هست که می گه : 

"ما هرگز نمی تونیم آرزو و موهبتی که دیگران را بخاطر به دست آوردنش سرزنش می کنیم، به دست بیاوریم!"

نتیجه ی مهم اینکه گاهی ما مورد امتحان قرار می گیریم یعنی گاهی انگار موهبت دلخواهمان نخست به سراغ یکایک افراد پیرامون ما میره!

در این لحظه اگر از آنها ایراد بگیریم و انتقاد کنیم، یا اگر نسبت به آنها حسادت کنیم و احساس خصومت کنیم، در امتحان مردود شده ایم و نگذاشته ایم که آن برکتها و موهبتها به سراغمان بیاد.

 بهترین کار در این لحظات اینه که صادقانه شروع کنیم به دعا کردن و طلب برکت کردن برای اون شخص و شادمانه خدا را شکر کنیم که همان برکتها یا حتی بزرگتر از اونها به سراغ ما هم خواهد آمد چون هروقت موهبتی برای دیگران پیش میاد، نشانه ی اینه که همان موهبت یا برتر از آن می تونه برای ما هم پیش بیاد!

اگر معتقد باشیم که موهبت دیگران نشانه ی اینه که موهبت ما هم نزدیکه، برکتهای زیادی به دست میاریم. پس از این به بعد با دیدن موفقیت، خوشبختی و پولداری دیگران نه تنها دزدی و خوش شانسی رو به اونا و بدشانسی رو به خودمون نسبت ندیم بلکه براشون دعا کنیم و پیشاپیش خدارو شکر کنیم و مطمئن باشم که مال ما هم در راهه!

"چهار جنبه زنانگی در روان زن"

در یکی از کلاسام داشتیم با عزیزان درباره "چهار جنبه زنانگی در روان زن"  صحبت می کردیم که فکر کردم خلاصه ای از اونو با شما عزیزان هم به اشتراک بگذارم:

جنبه آمازون(جنگجو): زن آمازون دارای تمرکز حواس بالا و فزون خواه است، ابراز وجود می‌کند، هدف‌دار و متکی به نفس و خود کفا است، ارتباط او با مردان زندگی‌اش در قالب همکار، رفیق و رقیب است.

جنبه مادر: حامی و سرپرست است.  زنی است که با وابستگی‌اش به دیگران کامیاب می‌شود، او نه تنها فرزندانش را بزرگ می‌کند، بلکه سایرین و خویشاوندان، دوستان مؤنث و همسر را هم می‌پرورد.

جنبه مادونا: سرشتی الهام بخش است و معیارها و ارزش‌ها و ایده‌ها را منتقل می‌کند. بازتابنده و تجسم محسنات کامل زنانه از لحاظ بردبارى، وقار و وفای به عهد است. این نوع زن در پی کسب عظمت برای خود نیست، او ترجیحاً مرد را در زندگی به سوی عظمت می‌کشاند و بی هیچ قید و شرطی از تلاش وی در جستجوی کسب خرسندی و موفقیت حمایت می‌کند.

جنبه معشوقه: زنی که در روابط شخصی خود با مرد در سطوح مختلف عقلانى، عاطفى، جنسی بیش از هر چیز دارای نقشی تعیین کننده و فعال است.

اما دو تا نکته:

1. زن امروزی شدیداً به سوی جنبه آمازون شخصیتش متمایل شده است، او به سوی قدرت و در ضدیت با عشق جهت‌گیری کرده است. مادری را به تعویق می‌اندازد، با مادونا که از مد افتاده، در تماس نیست و از معشوقه فقط به قصد کامجویی جنسی استفاده می‌کند. او انرژی‌اش را در جهان بیرون به کار می‌گیرد، نه در جهت آفرینش پیوند و روابطی پر مهر و محبت، او احساس می‌کند فقط به دلیل «انجام دادن» ارزش دارد. به عبارتی به دلیل موفقیت‌ها و دستاوردهایش نه به دلیل «بودنش» یعنی شایستگی‌های زنانه کاملش. بنابراین نه آرامش یافته و نه حصارهای خود را گشوده است. او پریشان و فرسوده است. نسبت به جنس مخالف نگرشی رقابتی دارد و با آنها مبارزه می‌کند "تا مردانی بهتر از آنها باشد" از درک تفاوت‌های روانشناختی و رشدی میان دو جنس هم عاجز است.

2. زن باید نهایتاً در طول دوره حیاتش تمام چهار جنبه روان خود را تجربه کند و در هم بیامیزد. باید به درون خویشتن خود بنگرد و آن جوانبی از شخصیتش را که هنوز نیازمند رشد است، کشف کند. زنانی که با جنبه‌های زنانگی‌شان در تماس‌اند لزوماً از جنبه آمازون بی‌بهره نیستند(یعنی الزاماً موجوداتی بی‌اراده نیستند که تحت نظارت دیگران باشند).

من به شخصه اعتقاد دارم که اغلب دختران امروزی  یا نمی خواهند مثل مادرانشان باشند ( از نظر آنها مادرانشان بیشتر جنبه مادر و مادونا را داشتند)  و یا خود مادرها طوری آنها را تربیت کردند و تاکید داشتند که مثل ما نباش،  خودت از خودت استقلال داشته باش و انقدر وابسته مرد نباش!  که خواه ناخواه به سمت پرورش جنبه آمازون و معشوقه پیش رفته اند دقیقا مانند پاندول ساعت یا به چپ هست یا راست و حد تعادل رشد نکرده